بمناسبت اهدای جایزه صلح نوبل ۲۰۱۶ و پایان بیش از نیم قرن خشونت در کلمبیا
میلاد آریایی، وبلاگ مزرعه خوبی ها، پانزدهم دسامبر ۲۰۱۶:… شگفتی در این است در چنین دنیای پر نیرنگی هنوز هم هستند آدمهایی که جز به برافروختن شعله ها و هیزم های جنگ و نیستی نمی اندیشند و در همین کنار گوش خودمان ، مجاهدینی که خود از خلق میدانند ولی از آن گریزانند جزو همین دسته خشونت طلبان روزگاری را به مرگی بی سرانجام طی طریق میکنند . آنان …
بمناسبت اهدای جایزه صلح نوبل ۲۰۱۶ و پایان بیش از نیم قرن خشونت در کلمبیا
پنجاه و دو سال خشونت و مبارزه مسلحانه شورشیان « فارک» در کلمبیا این کشور آمریکای لاتین ، صدها هزار قربانی و میلیون ها آواره سیاسی و همچنین میلیاردها دلار خسارت و ویرانی نهایتا به نتیجه ای نرسید.
اهدای جایزه صلح نوبل ۲۰۱۶ به رییس جمهور کلمبیا « خوان مانویل سانتوس» در هفتم اکتبر ۲۰۱۶ به خاطرشجاعت سیاسی و به پاس تلاش ها و اقدام برای پایان خشونتی که بیش از پنجاه سال در سرزمین کلمبیا جریان داشت ، حاوی پیام های بسیار روشن و امید بخش برای دنیای ماست .
دنیایی که امروز سراسر از خون و خشونت روزگار غریبی را طی میکند و دریغا که مرکز این خشونت همانا ، خاور میانه و در کانون نبرد !! آن کسانی قرار دارند که خودشان را پیرو مکاتب رهایی بخش و آزادی ستان جا میزنند و در همان حال بوی خون را در همه جا تبلیغ میکنند .
همین چند روز پیش یکی از اصلی ترین کانون های این نبرد در شهر تاریخی و همچنین بازمانده از دنیای مسیحیت جنگی برآمده از خواست قدرت طلبان در شهر« حلب» سوریه به پایان رسید . شهری ویرانه و پر از حادثه و جنون و کودکانی که در سال های اولیه زندگانی شان مرگ و نیستی وصدای بمب و گلوله را همزمان تجربه میکنند .
براستی که خبرهایی از این دست که پایان جنگ ، خونریزی، کینه ، دشمنی را نوید میدهند و همزمان رایحه صلح ، دوستی ، همزیستی و پذیرش افکار رنگارنگ و متفاوت و قبول حضور و وجود عنصر مخالف اندیشه من ، چقدر حس خوبی را به انسان منتقل میکند .
دنیایی که شایسته زندگی است ، دنیایی پر از مهر و مهربانی ، دنیای پر از عاطفه ها و خصوصیات و اخلاقیات انسانی ، این همان سرشتی بود که برای انسان نوشته بود .
پس هر کجا که ابرهای شوم و تاریک جنگ به حرکت درآورده شوند ، هر کجایی که صحبت از سلاح و خشونت به میان آید ، در هرکجایی که برای به سیطره درآوردن انسانها صدایی را خاموش کنند، قطعا آن پیام از خدای نام آوری نیست ، که همه جهان را برای انسان اش خلق کرد و او را از ازل برای زیبایی و دیدن زیبایی ها به این جهان آورد.
شگفتی در این است در چنین دنیای پر نیرنگی هنوز هم هستند آدمهایی که جز به برافروختن شعله ها و هیزم های جنگ و نیستی نمی اندیشند و در همین کنار گوش خودمان ، مجاهدینی که خود از خلق میدانند ولی از آن گریزانند جزو همین دسته خشونت طلبان روزگاری را به مرگی بی سرانجام طی طریق میکنند .
آنان حاضرند سر به هر قدومی بسایند تا شاید در جهانی که در گذر است ، لقمه نانی به شرافت نخورند.
به گذشته خود نگاهی نیندازند تا شاید سیاهی را نبینند و زشتی ها را نشمارند.
اما دنیای ما دنیای واقعیت هاست ، هر اشتباه کوچک یا بزرگ ، هر خیانت جبران ناپذیر سر از سرنوشت های رقت انگیز چون مجاهدین در می آورد . آنچه که امروز نشان از یک شکست تمام عیار سیاسی، نظامی و تاریخی در مورد آنان میدهد ، تاکیدی است بر همین حقیقت .
آدم ها می آیند و میروند و خاطره ها و تاریخ باز مانده از همین آدم ها باقی میماند ، آنچه که امروز جهان را بر آن داشت تا جایزه صلح نوبل خودش را به مردی تقدیم کند از خشونت گریزان بود ، در آینده هم همین گونه عمل خواهد کرد و زمان تنها به نیکی ها پاسخ مثبت خواهد داد ، آنچنان که اگر کمی منصفانه به گذشته تاریخ خود بنگریم همین پیام را دریافت خواهیم کرد .
باشد که از تجربیات گذشتگان بیاموزیم و خود تجربه ای تلخ برای دیگران نگردیم .
