رحمان محمدیان: “سخنگوی مرحوم” بعد از ایران و عراق، دستور تشکیل کانونهای شورشی در لبنان را هم داد

0
1397

حالااما هذیانهای جدید این باصطلاح سخنگوجای تامل دارد و البته فرافکنی هم زیاد دارد. چطور؟

اول؛  مثالهای شیرین فارسی با این مصداق که: – یارو را به ده رانمی دادند سراغ خانه کدخدا را می گرفت – و یا – روباه تو سوراخ نمی توانست برود جارو به دمبش می بست- دقیقا حکایت رجوی است که مردم ایران بیرونش کرده و از او متنفرند – بدلیل عملکرد خائنانه اش و همکاری با همه دشمنان مردم – اما ادعای رهبری مردم و خلقهای منطقه را دارد و تا اتقاقی می افتد با کمال پررویی برای مردم منطقه از عراق تا لبنان پیام میدهد و خط تعیین میکند که چنین و چنان کنید و جالب است که الگو را هم خودشان می گیرند که هماه دم خروس است. که اگر این مردم وخلقها از این اقایان بپرسند که تا حالا با این افاضات صد من یک غار چه مشکلی از مشکلات مردم خودتان حل کرده وچه گلی بسر مردم ایران زده اید بور می شوند و دستشان خالی است. شالاتانیزم را می بینید مردم ایران اورا خائن و وطن فروش می دانند و چون خودش اینرا می داند می رود سراغ مردم بیرون از ایران!

دوم؛ در متنی که از قول این سخنگوی مجهول الهویه در سایت های فرقه  مجاهدین پخش شده است خطاب به جوانان لبنان آمده نکات جالبی هست که تامل برانگیز است است! می گوید«تجربه مجاهدین  و الگوی مقامت ایران بیرون کشیدن خیر عظیم از دل شرکثیر است ». حالا کدام خیر را به مردم ایران رسانده است بماند شاید منظورش اینست که هرروز و همیشه از آمریکا وبقیه دول خواستار تحریم مردم ایران است البته با دجالیت می گوید مردم ایران از این تحریمها تاثیر نمی پذیرند و رژیم هدف است در حالیکه همه می دانند که این مردم ایران و نه دولت؛ هستند که زیر بار تحریم وگرانی ناشی ازهمان تحریمها له می شوند.

هذیانگویی “سخنگوی مرحوم ” از اسلو

عبرتی برای خائنین

“سخنگوی مرحوم ” بعد از ایران و عراق ، دستور تشکیل کانونهای شورشی در لبنان را هم داد

رحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 08.08.2020

لینک به منبع

چند سالی است که فرقه رجوی ( بعد به غیبت رفتن رجوی ) برای ادامه فیل هواکردن، با شامورتی بازی حقه جدیدی راه انداخته است و هذیانهای بیمارگونه را از زبان یک هویت مجهول ومجعول تحت عنوان «سخنگو از اسلو»بیان می کند.

این یک بازی شیادانه است که فقط از فرقه مجاهدین خلق برمی آید!

از طرفی می خواهد که موضع رسمی در مواردی را که لازم دارد، درسیمای دروغینش پخش کند و البته تلاش دارد آنرا خیلی هم جدی جلوه گر کند و می بینید که این سخنگو تلاش دارد که مطالبش را با انشای رجوی بیان کند تا بطور ضمنی بگوید که رجوی هنوز ” مرحوم ” نشده است و رشته امور در سازمان را دردست داردوخیلی هم هشیار و  مسائل را دقیق دنبال می کند؛ {آنهایی که در این فرقه بوده اند یادشان هست که وقتی این سخنگو چیزی از جنس این ترهات را می گفت، در درون تشکیلات چقدر تلاش داشتند که بگویند که این خود برادر(رجوی) است و به نیروها که همیشه سوال داشتند که این مثلا رهبری کجاست وغیره انگیزه بدهند. }

از طرف دیگر با زرنگی و شامورتی بازی ؛ باجعل این هویت جدید هم مثلا حرفشان را می زنند و ابراز وجود می کنند و هم اگر تقی به توقی خورد و دروغ از آب درآمد و یا هر مشکل دیگر این فرقه براحتی زیرش می زند که یک سخنگویی بوده و اصلا ممکنه سر خود حرفی زده البته آنهایی که با این فرقه و کارکردش آشنا هستند می دانند که اینکار از رجوی بر میاد چون سابقه داردو موارش در گذشته فراوان است و شارلاتانیزم شیوه معمول این فرقه(بخوانید رجوی) است.

حالااما هذیانهای جدید این باصطلاح سخنگوجای تامل دارد و البته فرافکنی هم زیاد دارد.

چطور؟

اول؛  مثالهای شیرین فارسی با این مصداق که: – یارو را به ده رانمی دادند سراغ خانه کدخدا را می گرفت – و یا – روباه تو سوراخ نمی توانست برود جارو به دمبش می بست- دقیقا حکایت رجوی است که مردم ایران بیرونش کرده و از او متنفرند – بدلیل عملکرد خائنانه اش و همکاری با همه دشمنان مردم – اما ادعای رهبری مردم و خلقهای منطقه را دارد و تا اتقاقی می افتد با کمال پررویی برای مردم منطقه از عراق تا لبنان پیام میدهد و خط تعیین میکند که چنین و چنان کنید و جالب است که الگو را هم خودشان می گیرند که هماه دم خروس است. که اگر این مردم وخلقها از این اقایان بپرسند که تا حالا با این افاضات صد من یک غار چه مشکلی از مشکلات مردم خودتان حل کرده وچه گلی بسر مردم ایران زده اید بور می شوند و دستشان خالی است.

شالاتانیزم را می بینید مردم ایران اورا خائن و وطن فروش می دانند و چون خودش اینرا می داند می رود سراغ مردم بیرون از ایران!

دوم؛ در متنی که از قول این سخنگوی مجهول الهویه در سایت های فرقه  مجاهدین پخش شده است خطاب به جوانان لبنان آمده نکات جالبی هست که تامل برانگیز است است!

می گوید«تجربه مجاهدین  و الگوی مقامت ایران بیرون کشیده خیر عظیم از دل شرکثیر است ».

حالا کدام خیر را به مردم ایران رسانده است بماند شاید منظورش اینست که هرروز و همیشه از آمریکا وبقیه دول خواستار تحریم مردم ایران است البته با دجالیت می گوید مردم ایران از این تحریمها تاثیر نمی پذیرند و رژیم هدف است در حالیکه همه می دانند که این مردم ایران و نه دولت؛ هستند که زیر بار تحریم وگرانی ناشی ازهمان تحریمها له می شوند.

الگو! هم که می گوید شاید مورد نظر این اقای سخنگو؛ از ایران فرار کردن و در خارج نشستن و عربده کشی  و طلبکاری از مردم که چرا قیام نمی کنید و…  باشد و اینکه می گوید کانون های شورشی شاید دیگر از مردم ایران ناامید شده است سراغ بقیه خلقها رفته است.

حالا این کانونهای شورشی در لبنان مثلا چکار کنند و وظیفه اشان چیست؟

خب حتما مثل کانونهای داخل ایران اینست که ستون پنجم دشمن شوند ومثلا بروند به اسرائیل بگویند«ما آماده هستیم تو حمله کن بقیه اش باما» مثل همان رهنمودی که این فرقه به کانونهای شورشی موهوم در ایران می داد که صورت بمباران آمریکا اینها می بایست دست به کار شده و با استفاده ازفرصت شلوغ و غارت کنند و …

نکته دیگر اینکه چون خودشان می دانند که کسی برای حرف اینها تره خرد نمی کند در یک پیام داخلی که برای تعداد معدودی ازرده های بالاو نه برای همه اعضاء و رده ها! و ستاد مثلا داخله خوانده شده است از آنان خواسته شده است که حسابهای عربی باز کنند و با استفاده از ترفند و ایجاد رابطه با افرادی که مستعد هستند و کمک به آنها دست به جذب نفر در کشورهای عربی بزنند و در این راه از هرینه کردن اصلا نترسند هرچه لازم است خرج کنند تا بتوانند با امضاء گرفتن از افراد مدعی شوند که با جوامع عربی در ارتباط هستندو مثلا پایگاه دارندوغیره وغیره.

یا عجبا این فرقه بعلت کارکرد ضدمردمی وضد ایرانی و رانده شدن از دامن ملت به چه حضیضی افتاده است و چه عبرتیست برای خائنین! عاقبت وطن فروشی همین است و بس.

___________________________________

Albania-Rahmman Mohammasian- 6 -260-410

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 3 ـ نقطه عطف در پیروزی انقلاب بهمن 1357

با اوج گرفتن تظاهرات ضددولتی؛ خرم آباد که پلیس کافی نداشته و بعلت بافت طایفه ای جمعیت شهرپلیس محلی نمی توانست آن شدت عمل لازم برای کنترل شهر را داشته و خیلی از افراد پلیس هم بعلت آشنا یی و … از سرکوب لازم خودداری می کردند رئیس پلیس هم میدانست که اگر کسی کشته شود بحث طایفه مطرح می شود  و با یک خانواده تنها سروکار ندارد توان مقابله با این تظاهرات را نداشت از مرکز تقاضای کمک کرده بود بمین دلیل یک یگان ضدشورش ازتهران برای اینکار به شهر اعزام شده بود که اعلام کرده بود «ما ظرف یک ماه شهر را آرام و ساکت خواهیم کرد و به حرف رئیس پلیس محلی که گفته بود اینجا با شهرهای بزرگ فرق دارد و شدت عمل به خرجی ندهید گوش نکرده ومدتی شدت عمل اگر چه تا چند روزی اثر داشت اما شعله رابیشتر کرد. این یگان ضد شورش در دریاچه کیو که دارای متل بود مستقر بود که یک شب مردم به آنها شبیخون زده و چند نفر از آنان را کشته وتعدادی را هم مجروح کرده بودند. یک شب که تعدادی از جوانان به یک نظامی که گفته می شد راننده تیمسار آذری (فرمانده تیپ ارتش) حمله و سلاح او را گرفته بودند ارتش که مثلا تا آنزمان در سرکوب شرکت نداشت با صدور اطلاعیه تهدید به شدن عمل کرد که اگر تاشب سلاح و خاطیان تحویل داده نشوند وارد عمل می شود و آنشب برای اولین بار تانک وارد خیابانها شد و ما که تا حالا تانگ ندیده بودیم هاج و واج مانده بودیم که چه می شود اما افرادی که سربازی رفته وآشنا بودند دلگرمی می دادند که چیزی نیست با ککتل  مولوتف می شود تانک را ازکار انداخت. و این تهدید هم چندان اثری پایداری نداشت و تانکها  همان یک شب ماندند و بعد دوباره به پادگان برگشتند…

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 3 ـ نقطه عطف در پیروزی انقلاب بهمن 1357  

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 25.07.2020

لینک به قسمت اول

لینک به قسمت دوم 

این چند ماه کاروحشرونشر بامردم مرا دردمند و خشمگین کرده بود، در این مدت با چه دردها یی که آشنا نشدم! در هر خانه دردی بود و زخمی. بعض اوقات بغض می کردم، به گریه می افتادم از طرفی ترحم مرا برمی انگیخت و ازطرفی  خشمی در درون من تلنبار می شد که نمیدانستم باید کجا تخلیه شود.

در محله دوستی داشتم که در جلسات قرائت قران شرکت می کرد و من با تشویق این دوست پایم به این جلسات باز شد،  در این جلسات اگر چه در شروع هر جلسه قرائت قران بود اما بعد از یک ساعت از شروع جلسه نوار سخنرانی برخی افراد که در جاهای دیگر انجام شده بود پخش می شد که سیاست ها و کارهای دولت مورد حمله و نقد قرار می گرفت از جمله اگرحافظه ام یاری کند اولین این نوارها که من شنیدم مربوط بود به شخصی بنام دکتر سبزواری که ضمن تشریح خطبه حضرت سجاد در شام به توضیح آن و در حین توضیح گریزی به زمان حال و وضعیت مردم می زدو به بعض عملکرد دولت ایراد و ضمن توضیح آنها را ضد ملی و … می شمرد.

آنزمان ما اخباری راجع به اعتراضات دانشجویی می شنیدیم که در همین راستا بود اما من چون سروکاری نداشتم از ذکر آنها خودداری می کنم.

این حوادث و جریانات جامعه  ایران آنزمان را بسمت یک دگرگونی سوق می داد. جامعه آبستن یک حادثه بود. شرایط عینی و شرایط ذهنی که برای یک انقلاب لازم هستند تا حدی وجود داشت و البته به آن دامن زده می شد.

همه تاریخچه انقلاب و شروع آنرا می دانند. در شهر ما اولین جرقه این بود که یک معمم از قم آمده بود و قرار بود که یک هفته در مسجد علوی واقع در خیابان ششم بهمن آنزمان که اتفاقا نزدیک دبیرستان ما هم بود شبها سخرانی کند و این موضوع دهن بدهن می گشت و همه خبر داشتند. با تعدادی از دوستان آنشب به محل رفتیم. ما چون زودتر رفته بودیم در محوطه مسجد جا پیدا کردیم اما هرلحظه بر تعداد جمعیت افزوده می شد. جمعیت آنقدر زیاد بود که مسجد و حیاط ان پر شد و بقیه ناچارا در پیاده رو و بعد در خیابان نشسته بودندو خیابان بند آمده بود. بعد از پایان سخنرانی که بیرون امدیم نفرات پلیس رادیدیم که دو طرف خیابان با سپرهای شیشه ای و کلاه خود وتجهیزات کامل صف کشیده بودند این صحنه برای من ناآشنا بود و از دوستانم پرسیدم این چیه؟  افرادی که میدانستند بما گفتند این یگان ضدشورش است.

وقتی پرسیدیم یعنی چه و چرا آمده اند گفتند اینها (حکومت ) می ترسند که کسانی شلوغ کنند ویا شعاری بر علیه حکومت بدهند اینها برای جلوگیری از این کار اینجا آمده اند که مثلا نظم جامعه بهم نخورد. من به یکی از دوستان گفتم اینها مثلا می خواهند چکار کنند و مگر نمی دانند که دستگاه اداری فاسد و مردم بدبخت هستند که دوستم گفت مواظب باش این حرفها را پیش هرکسی نگویی و منکه با دستگاه پلیس و… ناآشنا بودم مرا کمی راهنمایی کردکه نباید بی گداربه آب بزنی ؛ هرحرفی جایی وهرکاری راهی و زمامی دارد. بگذار بموقعش خودت می فهمی.

این سخنرانی شب بعد هم ادامه داشت و آنشب من بیاد دارم که حرف راجع به فروش نفت بود و اینکه عایدی نفت خرج مملکت نمی شود؛ ملت حق دارند بپرسند که اقا بااین همه پول نفت و غیره چرا وضع مملکت و مردم این است. بعد از سخنرانی رفتار پلیس باشب قبل فرق داشت ومردم را بزور متفرق و تعدادی راهم با باطوم کتک زدند.

شب سوم که برای گوش کردن به سخنرانی رفته بودیم تعدادی نشسته اما پلیس از ورود و پیوستن بقیه جلوگیری می کرد مردم کمی دورتر از مسجد ایستاده وهمهمه می کردند، وقتی نفرسخنران آمد – با اینکه صحبت این بود که برای اینکار بمدت یک هفته مجوز گرفته شده است – ؛ پلیس از ورود او به مسجد جلوگیری کرد وشلوغ شد. وقتی او را سوار ماشین و بردند مقداری بین مردم و پلیسی که در محل مستقر بود درگیری و  پلیس با خشونت مردم را مورد ضرب وجرح قرار داد. مردم متفرق ولی در برخی مناطق کمی دروتر ازمسجد مزبور اما در همان خیابان درگیری بین تعدادی از جوانان و پلیس رخ داد که منجر به دستگیری تعدادی شد وفردا دیگر شهر، شهر سابق نبود و هرجا می رفتی صحبت از این واقعه بود و هرروز گوشه ای از شهر تعدادی جمع و به این ترتیب درگیری خیابانی بین مردم و پلیس شروع و هرروز بیشتر می شد.

” این درگیریها ادامه داشت و هرروز بیشتر می شد. خبر تظاهرات شهرهای دیگرهم مرتب می رسید و اخبارتظاهرات در رادیوهای خارجی هم پخش می شد. بیاد دارم یکشب که اخبار بی بی سی را گوش می کردیم راجع به شهر ما(خرم آباد ) گزارش می کرد و خبرنگار این رادیو می گفت «این شهر به یک شهر جنگ زده شبیه است و بوی گاز اشک آور و باروت فضای شهر را پر کرده است”. 

ما آنزمان(نسل ما) درک درستی از سیاست و انقلاب نداشتیم و اساسا نمی دانستیم نظام بعدی چه خواهد بود وچگونه ولی با مقایسه وضعیت ایران با سایر کشورها و خواندن بعضی کتب و مقالات در خود نسبت به حکومت و نحوه اداره کشور احساس خشم میکردیم. اما نمی دانستیم که این مقاهیم اگرچه خوب و در برهه هایی از تاریخ لازم و یا اجتناب ناپذیرهستند، اما مراحل بلوغ اجتماعی و پیش زمینه های خودش را طلب می کند و افرادش اگر پختگی لازم را نداشته باشند چه بسا دچار اشتباهات  غیر قابل جبرانی خواهند شد و انقلاب اگر خاستگاه درست تکاملی و روشن نداشته باشد به چه انحرافات و عوارض هولناکی مبتلا خواهد شد. ضمنا ما خیلی خام بودیم این را نمی دانستیم که با خواندن چند کتاب آدم روشنفکر و پیشرو نخواهد شد بلکه تجربه و گذر زمان از خیلی از اینها مهمتر است و  بهمین علت با شروع این تظاهرات تاجاییکه یادم هست بطور پی گیر و خستگی ناپذیر و بی تاثیراز نصیحت برخی اشخاص که تجربه و عمری بیشتر ازما را طی کرده بودند، که بابا نکنید و اینطور که شما فکر می کنید  نیست و خودتان را بی خود به کشتن ندهید و شما نمی دانید چکار می کنید مملکت را ویران می کنید و… در تظاهرات و متینگ ها شرکت و تا جاییکه یادم هست یک تظاهرات یا متینگ نبود که در آن شرکت نکنم هنوز هم برخی دوستان بعد از 40سال که تماس می گیرم می گویند به فلان مناسبت که برشهایی از تظاهرات آنزمان راتلویزیون پخش کرده ما ترا در آن دیدیم.

تا جائیکه یادم هست تظاهرات را خشم اداره می کرد و نه عقل و درایت. کشورو دولت خودمان را با کشورهای پیشرو و صنعتی آنزمان مقایسه می کردیم و نه باکشورهای همتراز؛! زمینه های تاریخی را در نظر نمی گرفتیم. از اطراف هم سیاه نمایی می شد و هیچ زمینه پیشرفتی در نظر گرفته  نشده و ذکرنمی شد. یک شعارذهن های مشوش مارابیشتر بهم می ریخت«ماکه ثروت داریم چرا اینقدرعقب هستیم و کمبود داریم ».  .

با اوج گرفتن تظاهرات ضددولتی؛ خرم آباد که پلیس کافی نداشته و بعلت بافت طایفه ای جمعیت شهرپلیس محلی نمی توانست آن شدت عمل لازم برای کنترل شهر را داشته و خیلی از افراد پلیس هم بعلت آشنا یی و … از سرکوب لازم خودداری می کردند رئیس پلیس هم میدانست که اگر کسی کشته شود بحث طایفه مطرح می شود  و با یک خانواده تنها سروکار ندارد توان مقابله با این تظاهرات را نداشت از مرکز تقاضای کمک کرده بود بمین دلیل یک یگان ضدشورش ازتهران برای اینکار به شهر اعزام شده بود که اعلام کرده بود «ما ظرف یک ماه شهر را آرام و ساکت خواهیم کرد و به حرف رئیس پلیس محلی که گفته بود اینجا با شهرهای بزرگ فرق دارد و شدت عمل به خرجی ندهید گوش نکرده ومدتی شدت عمل اگر چه تا چند روزی اثر داشت اما شعله رابیشتر کرد.

این یگان ضد شورش در دریاچه کیو که دارای متل بود مستقر بود که یک شب مردم به آنها شبیخون زده و چند نفر از آنان را کشته وتعدادی را هم مجروح کرده بودند.

یک شب که تعدادی از جوانان به یک نظامی که گفته می شد راننده تیمسار آذری (فرمانده تیپ ارتش) حمله و سلاح او را گرفته بودند ارتش که مثلا تا آنزمان در سرکوب شرکت نداشت با صدور اطلاعیه تهدید به شدن عمل کرد که اگر تاشب سلاح و خاطیان تحویل داده نشوند وارد عمل می شود و آنشب برای اولین بار تانک وارد خیابانها شد و ما که تا حالا تانگ ندیده بودیم هاج و واج مانده بودیم که چه می شود اما افرادی که سربازی رفته وآشنا بودند دلگرمی می دادند که چیزی نیست با ککتل  مولوتف می شود تانک را ازکار انداخت. و این تهدید هم چندان اثری پایداری نداشت و تانکها  همان یک شب ماندند و بعد دوباره به پادگان برگشتند.

بهرحال وضعیت بهمین منوال ادامه داشت و سال 57 در روز تاسوعا و عاشورا تظاهرات به اوج خودش رسید. تا حال من نه این تعداد نفردیده بودم و نه فکر می کردم به این زودی به این حد برسد اما آن دوروز نقطه عطفی در تاریخ انقلاب شد.

_________________________________________________

Albania-Rahmman Mohammasian- 6 -260-410

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 2 ـ آشنایی با سیاست ، از «حاشیه نشینان شهر تبریز» تا « سگ دونی»

قضیه این بود که دوستمان که دوران دانشجویی در تبریز با کمک دوستانش جزوه ای تحت عنوان «حاشیه نشینان شهر تبریز» نوشته و منتشرکرده بودند که به شرح زندگی و مشکلات معیشتی  حاشیه نشینان شهراختصاص داشت، برسم دوران دانشجویی می خواست که این کار را در خرم آباد هم تکرار کند اما چون خودش شاغل و وقت اینکار را نداشت ازمن خواست که کار تحقیق و اجرائیات را بعهده بگیرم  چون من هنوز نوجوان و تجربه اینکارراهم نداشتم مرا توجیه وراهنمایی کرد. در این گفتگوها که برای اجرای کارانجام می شد من با برخی نکات که شاید سالها طول می کشید تا بفهمم از جمله علت این مهاجرت بی رویه به شهرها، چکونگی و علت ایجاد «حلبی آبادها»  اشنا و درک ضعیفی از سیاست و… پیدا می کردم.

آشنایی با سیاست ، از «حاشیه نشینان شهر تبریز» تا « سگ دونی»

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 23.03.2020

درآنزمان؛ برای کمک به یک دوست گرامی وهم برای کسب درآمد کاری را قبول کردم که مرا خیلی تحت تاثیر قرارداده و روحیات مرا عوض و خشمی را در خودم احساس میکردم .قضیه این بود که دوستمان که دوران دانشجویی در تبریز با کمک دوستانش جزوه ای تحت عنوان «حاشیه نشینان شهر تبریز» نوشته و منتشرکرده بودند که به شرح زندگی و مشکلات معیشتی  حاشیه نشینان شهراختصاص داشت، برسم دوران دانشجویی می خواست که این کار را در خرم آباد هم تکرار کند اما چون خودش شاغل و وقت اینکار را نداشت ازمن خواست که کار تحقیق و اجرائیات را بعهده بگیرم  چون من هنوز نوجوان و تجربه اینکارراهم نداشتم مرا توجیه وراهنمایی کرد. در این گفتگوها که برای اجرای کارانجام می شد من با برخی نکات که شاید سالها طول می کشید تا بفهمم از جمله علت این مهاجرت بی رویه به شهرها، چکونگی و علت ایجاد «حلبی آبادها»  اشنا و درک ضعیفی از سیاست و… پیدا می کردم.

مرحله بعدی انجام کار بود که من ( اول کار ما دونفر بودیم ولی روزدوم نفر بعدی ادامه نداد ومن تنها ماندم) بایستی بمدت چند ماه هرروز بادفترودستک در چند محله مخصوص که این حاشیه نشینان بیشتر متمرکز بودند راه می افتادم و خانه به خانه  می رفتم و یک پرسشنامه چند صفحه ای را با سوال از آنان پر می کردم شامل:

چرا به شهر کوچ کرده اید ؟

شغل افراد؛ تعداد فرزند؛  مشکلات فعلی شما چیست؟ و…

بدترین قسمت که هم خودم خجالت می کشیدم والبته ازروی واکنش افراد فکر می کردم سوال بدی است و عموما با اکراه جواب می دادند و در چند روز اول عموما ناقص نوشته می شد این بود که در هفته گذشته و مخصوصا 3 روز گذشته غذای شما چه بوده است؟ صبحانه؛ ناهار و شام و چقدر میوه مصرف کرده اید؟ که عموما بد جواب می دادند چون جزء خصوصی ترین قسمت زندگی یک خانواده و فرد است و گویای خیلی چیزها است. در مواردی حتی افراد عصبانی می شدند و حتی توضیحات مرا گوش نمی کردند و من ناچاربه ترک محل می شدم .

از طرفی با وجود فقرزیاد من مهربانی و محبت را هم در همین افراد پیدا می کردم.!

اما با مطرح کردن مشکل با دوستمان او برای من توضیح داد که قسمت مهم و اساسی همین است آخر این حکومت ادعای تمدن و رشد اقتصادی و پز در می کند اما ملیونها نفردرحاشیه شهرها به نان شبشان محتاج و خانه ندارند و اگر بچه یا خودشان مریض شوندچون پول دوا و درمان ندارند باید بچه شون رودستشون پر پر بزند و بمیرد و اونوقت ما داریم ادعای تمدن و … می کنیم  و تو باید بدون اینکه وارد این جزئیات بشوی که دردسری هم برایت درست شود با مردم طوری صحبت ورفتار کنی که راحت سفره دلشان را برای تو باز کنند. که منهم بمرورپیش بردم و بقول معروف راه افتادم. چون مخاطبین در وحله اول فکر می کردند این کار سرشماری و یا آماری است و عموما فکر میکردن که اگر جوابهای مشخصی بدهند شاید به آنها کمک و یا چیز بیشتری بهشون برسه ویا عکس این فکرمی کردن نباید حقیقت را بگویند چرا که ممکن است مالیاتی بر آنان مترتب شود!

اما توضیح این بود یعنی در ورود به هرخانه باید اول من توضیح میدادم که این یک کار غیر دولتی و عایدی هم برای کسی ندارد و جواب دادن هم داوطلبانه است و حتی اگر شرکت می کنید هرسوالی که دوست نداری جواب نده.!

در این دوران من با خیلی از خانواده ها آشنا شدم که بعلت فقر و نداشتن هزینه دکتر و درمان مریضی های مزمن و طولانی مدت بودند. گاه به بچه های کوچکی برمی خوردم که مریض بودند و یا بعلت یک مریضی که درمان نشده بود از عوارض آن مریضی ناقص و در رنج بودند و باید تا اخر عمر این درد را باخود حمل می کردن وقتی من از سر بی اطلاعی و خامی سوال می کردم که چرا دکتر نمی روید؟ ج